donderdag 16 april 2015

Donderdag 16 april

Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten – Batangas

Dag liefste blogvriendjes

We zijn al heel wat ochtenden vroeg opgestaan, maar vandaag spande toch wel de kroon. Op onze laatste volledige dag rinkelde de wekker onverbiddelijk om 4 uur… na een vluchtig ontbijt in het donker kropen we als zombies in de bus, klaar voor een vier uur durende rit. Om half acht werden we kortstondig gewekt voor een mooi zicht op een vulkaan. #mooi #vulkaan #lava #grapjehijisnietactief
Onze zware inspanning werd echter beloond, wanneer we om 9u arriveerden te Batangas. Daar wachtte ons een bootje op die ons zou vervoeren naar een resort waar we konden snorkelen. 
Niet gelogen, het was er echt fantastisch! We zagen vissen in alle kleuren van de regenboog, onder andere Nemo en andere consoorten van gelijknamige film. #wefoundnemo! Helaas enkele accidentjes met het koraalrif: An kreeg het het zwaarst te verduren met een schaafwonde op de rechter laterale tibia, maar geen zorgen, voor de rest is ze ok!


Na het snorkelen konden we genieten van een heerlijk middagmaal met zicht op zee… er kon ook gechilld worden in de hangmatten, ligzetels, of gewoon op de grond. (#ondercategorie). Omstreeks half drie werd het tijd om ons klaar te maken , er wachtte ons immers nog een lange busrit. Enthousiast over een geslaagde laatste dag trokken we naar de bus #airco.

Algauw werd de pret echter bedorven toen we verscheidene (eerstegraads) brandwonden ontdekten, verschillende achterwerken, kuiten en ruggen waren verbrand! Dat wordt een toffe vlucht terug naar huis. De zes uur durende busrit was al een ware beproeving. Hopelijk doen de liters aftersun hun werk vannacht.

Bij deze willen we nog even de kans grijpen om iedereen te bedanken voor een geweldige reis: de drie G’s, onze ouders, bloglezers, sympathisanten, immer enthousiaste Filipijnen en tot slot alle groepsleden die ervoor gezorgd hebben dat we deze afgelopen drie weken nooit meer zullen vergeten! #merci #twassuper #mega #demax #wewillennognietnaarhuis #straightfromtheheart

Kusjes

Niki en Aude

woensdag 15 april 2015

Woensdag 15 april

Beste bloggers,

De voorlaatste dag hier in de Filipijnen ging alweer vroeg van start. Na een stevig ontbijt vertrokken we met de bus richting Tala. Dit is een oude lepra kolonie. Tala is Filipijns voor ster, wat aan de ene kant symbool staat voor hoop, maar tegelijkertijd ook voor iets wat veraf is. Leprapatiënten werden vroeger namelijk geïsoleerd van de rest van de samenleving uit vrees voor besmetting. Er rust bovendien (nog steeds) een stigma op mensen met lepra.

In het centrum werden we verwelkomd door Father Louis, een pater uit Congo, en enkele voormalige leprapatiënten.
Zij vertelden ons hun verhaal, wat zowel voor hen als voor ons zeer aangrijpend was. Elk van hen getuigden over de schaamte en verstoting die gepaard gaat met het lijden aan lepra. Na het stellen van heel wat vragen (en het eten van lekkere gekaramelliseerde bananen) namen ze ons mee voor een bezoek aan het dorp waar (ex-)lepra patiënten wonen.
Ook hier kregen we de gelegenheid om met enkele van hen te praten en vragen te stellen. We namen ook vlug een kijkje in het schooltje waar de kinderen les kunnen volgen.


Om onze voormiddag af te sluiten trokken we naar het ziekenhuis. Vroeger enkel voor leprapatiënten, maar sinds enkele jaren een general hospital, waar ook andere patiënten terecht kunnen. Daar kregen we eerst een presentatie over de symptomen, het verloop en de behandeling van lepra. Dit was zeer interessant, mede door het enthousiasme van de verpleger die de presentatie gaf. Vervolgens verdeelden we ons in twee groepen en bezochten we elk onder begeleiding van een medewerker van het ziekenhuis de vier wards waar leprapatiënten verblijven. Dit was een heel confronterende ervaring. We konden met eigen ogen de verminkingen zien die de ziekte veroorzaakt. De behandeling duurt normaal 12 maanden, maar sommige patiënten blijven hier soms tientallen jaren omdat ze niet terug naar huis kunnen. Dit kan verschillende redenen hebben: verstoting, ernstige verminkingen enz. Zo was een bepaalde patiënte er al 45 jaar.

Na een korte tussenstop in een plaatselijk winkelcentrum om te eten en na een wissel van bus (airco was kapot en dat moest blijkbaar vermeden worden), reden we richting Payatas. Dit is de plaats waar al het afval van heel Manila terecht komt. Een volledige samenleving van 200 000 mensen leven hier op 5 km². Zij leven op en van dit afval. De meeste van hen werken op de vuilnisbelt, waar ze het afval sorteren. Dit afval verkopen ze aan de junk shops, een tussenstation tussen hen en de bedrijven die dit afval vervolgens verwerken. Zij verdienen hiermee 150-200 peso’s (3 à 4 euro) per dag, waarmee ze soms een gezin van zes kinderen moeten onderhouden. Uiteraard is dit zeer moeilijk tot onmogelijk. Hun eten halen ze bijvoorbeeld van de afvalberg. Resten van Mc Donalds en andere ketens worden opnieuw opgewarmd en dienen dan als hun voedsel.

Enkele jaren geleden was er een grote tragedie. Tijdens het regenseizoen kwam er een gigantische lawine van afval de berg af en bedolf meer dan duizend mensen. Velen van hen liggen daar nog steeds onder het afval begraven. Na dit ongeluk is een toegangspas voor de vuilnisbelt noodzakelijk en is de toegang voor kinderen verboden. (maar naast de belt zie je hen gewoon meehelpen)

We bezochten verschillende centra die proberen het leven van de mensen hier te verbeteren. Zo was er de crèche, zodat kinderen overdag niet alleen thuis achterblijven als hun ouders op de vuilnisbelt werken. Ook was er de leerbegeleiding, waar moeders op zaterdag vrijwillig kinderen helpen met hun huiswerk. Sommige van hen maken met het afval (gesponsord door bedrijven, dus eigenlijk geen écht afval) mooie pennenzakken, toilettassen, portefeuilles etc, die verkocht worden om het schooltje te steunen. Velen van ons lieten zich hier helemaal gaan voor het goede doel. Hierna zetten we onze wandeling tussen het vuilnis en de sloppenwijken verder. De dingen die we hier zagen lieten een diepe indruk na. We beseften hoeveel geluk we hebben (een kapotte airco is nu ook weer niet zo erg). Ondanks de vele ellende die we zagen, bleven de meeste mensen die we zagen enthousiast en erg vriendelijk.

Uit respect voor de mensen die daar wonen, zetten we geen foto's op de blog. Jullie zullen deze ongetwijfeld in de huiskamer voorgeschoteld krijgen.

Nu gaan we vroeg slapen, want morgen staat onze wekker al om 4u om naar Batangas te gaan!

Lowie G, Lisa G, Lisa K

dinsdag 14 april 2015

Dinsdag 14 april

De tweede dag in Manilla brak reeds vroeg aan: 7u de bus op. Ons eerste doel was ‘Philippine orthopedics center’ te bereiken. Dit is het enige publiek ziekenhuis in de filippijnen dat gespecialiseerd is in alles wat met het skelet te maken heeft. Dit betekent dat er zeer veel fracturen worden behandeld door o.a. verkeersongevallen. Zo kwamen we het verhaal van een vrouw te weten die reeds 5 weken wachtte op een operatie aan de onderarm en bovenbeen na een aanrijding. De reden van deze lange wachttijd is typisch in de Filipijnen: geen geld, geen operatie. Gelukkig eindigt het verhaal hier niet bij. Men kan namelijk een aanvraag doen bij een liefdadigheidsinstelling. Dit duurt helaas vaak 1 à 2 maand en dan nog blijft de vraag hoeveel je zal krijgen. Veel kunnen de dokters daar niet aan doen en we merkten dat men trachtte om die machteloosheid weg te lachen. Verder viel het op hoeveel personen er in 1 kamer lagen. Terwijl wij in België al durven met onze ogen draaien bij een kamer met 4 personen, lagen ze daar tot 30 personen. Reken daarbij de temperatuur van ongeveer 30 graden en  geen airconditioning. Ook lagen de gangen vol bedden ondanks dat het ziekenhuis een capaciteit heeft van 600 bedden. Toch blijven de mensen steeds lachen als wij passeren! Naast fracturen zagen we ook klompvoeten, luxaties en heupprothesen. Het meest choquerende van ons bezoek was het compartiment van de rugletsels. Daar lagen de patiënten met o.a. dwarslaesies van hun ruggenmerg waardoor ze voor de rest van hun leven beademd moesten worden. De patiënt die er het langste heeft gelegen, lag daar 17 jaar. We werden er heel stil van. 
Daarna gingen we naar de ‘out patient department’ waar men vanaf 5u al begon aan te schuiven in de hoop om de dokter te kunnen zien om 11u. De gangen waren m.a.w. overbevolkt. Op het terrein van het ziekenhuis bezochten we ook een verblijfplaats en een schooltje speciaal voor fysiek gehandicapte kinderen. Deze kinderen waren er momenteel niet omdat het vakantie was.
Het was een bezoek om over na te denken en dat ons zal bijblijven.

Na een bezoek van ruim 3u waren we blij om aan tafel te mogen schuiven. We waren verbaasd over de luxe van een chinees restaurant. Wat een tegenstelling met wat we deze voormiddag zagen! We zaten aan een ronde tafel met in het midden een draaiende glazen plaat. Zo konden we genieten van o.a. loempia’s, dimsum, heel pikante saus en natuurlijk ook rijst. Deze luxe beloofde ook in groot contrast te zijn met ons bezoek van de namiddag…

We bezochten het Tondo Medical Center. Tondo is een achterbuurt van Manilla. Heel wat mensen hier leven onder de armoedegrens. (minder dan 7 euro per dag) Als gevolg is er veel criminaliteit, ze zeggen ook wel ‘if you enter Tondo, you don’t come out’. Gelukkig rijden we met de bus tot aan de kliniek. We bereiden ons voor op het ergste. We worden vriendelijk ontvangen door Dr Emma. In twee groepen krijgen we een rondleiding in de verschillende afdelingen. We hebben onze eerste schotwonden en messteken in real life gezien. We worden telkens opnieuw geconfronteerd met de armoede van de mensen die in het ziekenhuis liggen en hierdoor een behandeling niet kunnen betalen. Zoals bijvoorbeeld op de emergency room waar een reanimatie bezig was bij een patiënt met een hartstilstand. In België zou men deze persoon defibrilleren terwijl dit hier niet onmiddellijk gebeurt omdat de familie dit niet kan betalen. Iedereen werd er stil van.

De terugrit naar ons verblijf demonstreert ons het groot contrast tussen rijk en arm. Eerst reden we langs de ‘slums’ van Tondo waar heel veel mensen bij elkaar leven in huisjes gemaakt van planken en golfplaat, met autobanden om hun dak samen te houden, en tussen het vuilnis. Even verder passeren we grote appartementsgebouwen en chique ambassades. We rijden ook langs Manilla Bay. Deze staat bekend voor zijn prachtige zonsondergang waarvan we even hebben kunnen genieten.

Het was een vermoeiende, maar bijzonder leerrijke dag die ons zal bijblijven. Nu gaan de snaveltjes toe en oogjes dicht. Slaapwel!

Elise en Niki

maandag 13 april 2015

Maandag 13 april

Dag allemaal,

Vanochtend stonden we om 6 uur op om om 7 uur de bus te nemen
richting het centrum van Manila. Over de rit van 20km deden we 2 uur. Toen kwamen we aan bij de ‘Church of the Black Nazareen’ – Quiapo – waar de mis volop aan de gang was. Je kon er ook je toekomst laten voorspellen, wat Lisa G.  met veel animo heeft ondergaan. Voor meer details: zie Lisa G.

Na wat rondlopen door de plaatselijke marktjes kropen we terug de bus in en gingen we naar ‘Intramuros’. Na de gloeiende hitte was de airco van de bus een echte verademing. Intramuros is het oudste stadsgedeelte binnen de overblijvende Spaanse muren. Hier zagen we het Fort Santiago met een prachtig uitzicht over de stad. We kregen onder andere een audiovisuele presentatie, en we konden gezellig flanneren doorheen het aanliggende groene park.


Over de middag een heerlijke lunch in ‘The House that Fried Chicken Built’. Noedels, gebraden kip, loempia’s, en wat we vermoedden dat kippenhart was. Mmmm.

Daarna ging het naar House without Steps, een beschutte werkplaats voor rolstoelgebruikers, gesponsord door de Belgische overheid. Dit project zag het leven in de jaren ’70, mede door een aantal Vlaamse zusters, die inspiratie haalden uit een gelijkaardige Australische stichting. In House without steps wordt vooral de nadruk gelegd op de zelfredzaamheid van de gehandicapten bevorderen. Ze krijgen hier hun vaardigheden aangeleerd zodat ze later eventueel op de gewone arbeidsmarkt terecht kunnen, wat overigens niet zo vanzelfsprekend is in de Filipijnen.

Zo’n 100-tal mensen verblijven hier permanent, de overige 300 werken er overdag en gaan ’s avonds terug naar huis.
Na een interessante presentatie over de werking van de foundation kregen we een rondleiding doorheen de verschillende gebouwen.
We zagen onder andere hun houtatelier, hun lasruimte en een ruimte waarin ze medicatie in dozen staken. Ongelooflijk hoe deze mensen ondanks hun beperking hun werk zo snel en nauwkeurig kunnen verrichten. Ook bekeken we het medisch kwartier, waar zowel een verpleegster als een kinesiste aan het werk waren. De kinesitherapie is trouwens volledig gratis voor de mensen die er verblijven. Na het bezoek aan de Gift shop vertrokken we terug naar Mary Hill om van de zonsondergang te genieten.

Dat was onze dag,
Groetjes,

Mathilde en Vincent

Zondag 12 april

Het was weer vroeg dag vandaag. Reeds om 5u30 stonden we voor de laatste keer klaar aan de ontbijttafel in Baguio, gepakt en gezakt. Onze twee Filipina’s stonden ook paraat om 6u en dan was het tijd om in de spiksplinternieuwe bus te klimmen – zelfs het plastic hing nog om de zetels. 

Na een rit van 4u kwamen we aan bij onze prachtige tussenstop: the One Hundred Islands, een archipel van “100” (of meer, of minder, we weten het niet exact) paradijselijke eilandjes. Algauw gingen we aan boord van twee kleurrijke bootjes die ons naar het eerste eilandje brachten. We waanden ons meteen in een hedendaagse tuin van Eden, een zonovergoten strand met een azuurblauwe zee. Een tweede, iets groter, eiland deden we ook aan, waar we naar hartenlust konden zwemmen om de hitte wat draaglijker te maken.

Na deze fantastische middagpauze vatten we onze tocht richting “big bad Manila” terug aan. Het bleek geen sinecure om er binnen te rijden – België heeft dan misschien een fileprobleem, maar Metro Manila zeker ook! 

Quote van de dag die we ook langs de weg tegenkwamen: “get high on God, not on drugs”. 

Omstreeks half tien werden we verwelkomd door een tweede father Guido, in Maryhill, Tay-tay, onze laatste verblijfplaats deze reis… De broeiende hitte van Manila en de lange busrit hadden ons serieus afgemat, en we kropen dan ook vroeg onder de wol. (23.30u)

Groetjeuhs Aude



zaterdag 11 april 2015

Zaterdag 11 april

Dagtoerist in (het rijke) Baguio

Vroeg gaan slapen vandaag, rond 2u vannacht. De superclub was iets te super. Vooral Lowie heeft kunnen proeven van de cultuur. Niels bleek een grote fan van mojito te zijn!! 

Vandaag hadden we de city tour van Baguio. We werden met een busje van de stad opgehaald. Dit was de chicste  bus tot nu toe. Eerst reden we naar Camp John Hay. Dit is een groot park net buiten Baguio. Hier bevond zich het buitenverblijf van de president, gebaseerd op de Taj Mahal en Buckingham palace. Er stonden heel veel bomen, het leek meer op Canada dan op Baguio. Verder was er een country club waar het lidgeld 1 miljoen pesos kost!!  
Daarna bezochten we de Military Academy. Op een groot plein stonden de cadetten klaar om te marcheren. Achteraf bleek dat ze daar de hele dag moesten blijven staan in de felle zon!! 
Vervolgens reden we met de bus door het economische centrum, hier bevinden zich onder andere Texas Instruments en andere grote concerns. 
Onze volgende stop was aan een earthquake proof gebouw dat van de Dominicanen is geweest. Daarnaast stond er een Joods gebedshuis met aan de buitenkant de 10 geboden in het groot, het staat zelfs in het guiness book of records! Binnen mochten we geen foto’s nemen zonder een verplicht gebed, zodat iedereen nu een gebedskaartje heeft.
We begrepen wel niet waarom het er nog stond, want het was tweemaal gebombardeerd tijdens de wereldoorlog en bovendien was het helemaal vervallen.
Volgende stop was een etnisch dorp, daar zagen we nog eens de traditionele dans. Mathilde, Lisa K en Niels waren de uitverkorenen om een dansje te placeren.  In het dorpje konden we nog wat cultuur en kunst opsnuiven. De laatste stop was een weverij. Daar werd eindelijk eens uitgelegd hoe een weefgetouw werkt. Hier wordt alles nog handmatig gemaakt, zo kon je het werkingsmechanisme beter zien. Achteraf kon je ook alles kopen in de winkel. 

Na deze voormiddag viel het iedereen op hoe groot de kloof is tussen arm en rijk. De stad Baguio wou ons vooral het rijke gedeelte tonen, maar deze week zagen we ook de andere kant die Baguio heeft. 

Deze namiddag waren we vrij. Enkelen konden slaap inhalen, naar de Mall gaan of valies inpakken voor morgen. We kijken uit naar vanavond. Ons dessert zal geserveerd worden in het beste restaurant in Baguio, in Camp John Hay. 

Dit is de laatste blog in Baguio, we hebben hier veel geleerd, gezien en gedaan. We wisselen deze gezellige stad in voor Manila! We kijken er naar uit.

Annelien en Niels

P.S.: het is niet zeker of we morgen (in Manila) internet zullen hebben

vrijdag 10 april 2015

Vrijdag 10 april

Voorkomen is beter dan genezen!

Vandaag konden we gelukkig wat langer slapen dan gisteren. Ontbijt was geregeld om 7u. Daarna kwam een jeepney ons ophalen tegen 8u. De chauffeur leidde ons door het drukke verkeer naar het Baguio Health Departement.
Daar werden we onthaald door dokter Nelson die ons meteen meenam richting een “conference room”, waar het systeem van de district health centers in Baguio ons uitgebreid uit de doeken gedaan werd. Hiervan zijn er 16 voor 126 barangays (gehuchten). Elke arts staat in voor 2 health centers. Concreet betekent dit dat elke arts een populatie van 30.000 mensen onder zijn hoede heeft. Zo zie je maar dat het tekort aan artsen in de Filipijnen wel degelijk reëel is.
Tijdens de presentatie werd ons ook wat meer uitleg gegeven over de verschillende public health programs die de health centers organiseren, waar de nadruk niet zozeer op behandeling maar op preventie van ziektes ligt. Hiervan kunnen wij in België nog iets leren. Deze programma’s zijn onder meer “gezondheid van moeder en kind”, “family planning”, “dental health”, controle van overdraagbare aandoeningen (tuberculose, dengue, hondsdolheid…) en controle van niet-overdraagbare aandoeningen (cardiovasculair, diabetes, kanker…).

Na de presentatie kregen we een rondleiding doorheen de verschillende afdelingen in het Baguio Health Departement. Dit zijn onder meer het tuberculose centrum, het aids centrum, het family planning centrum en het centrum voor dierenbeten.

Hierna vertrokken we per jeepney naar een ander district health center, het Pacdal center. Dit gebouw was pas een jaar oud en was dus relatief modern. Aan de gevel van het gebouw hing een schema met de medische hulp die per dag  beschikbaar was. Zo was er slechts 2 dagen per week een arts beschikbaar om consultaties te doen.
We konden er ook een praatje maken met de sympathieke tandarts die enkel vrijdag beschikbaar is. De jongeren van het district kunnen ook in een naburig gebouw terecht voor inlichtingen omtrent seksualiteit, puberteit, zwangerschapspreventie enzovoort. Tienerzwangerschappen blijken meer en meer een probleem te zijn (zelfs al vanaf 12 jaar!)

Daarna stond een bezoek aan een tweede district health center op het programma, het Engineer's Hill Health Center. Dit maakte een volledig andere indruk. Het gebouw staat al een jaar op de lijst om gerenoveerd te worden, maar tot op heden zijn er nog geen middelen om dit te realiseren. Ook hier zagen we hoe een district health center in zijn werk gaat.

Vervolgens keerden we terug naar Home Sweet Home, waar we na een lekkere middagmaaltijd konden genieten van een vrije namiddag. Sommigen van ons profiteerden van het prachtige weer om hun boeken open te doen, anderen profiteerden van hun zachte bed.
De boog kan natuurlijk niet altijd gespannen staan, dus zijn we van plan nog een stapje in de wereld te zetten. De Super Club wacht op ons!

Lowie, Mathilde en Lisa K.